...เมื่อตอน ม.1 เป็นนักเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ผมรู้สึกเฉยๆกับคำว่าเพื่อน เพื่อนที่รู้จักแต่ละคนต่างที่มาต่างโรงเรียนต่างบ้านผมไม่รู้จักใครซักคน ผมใช้เวลาช่วงเป็นใหญ่ซักพักในการเข้ากลุ่มกลับเพื่อน ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องยาก นะ เฮ้อ..แต่พอได้รู้จักกันก็เริ่มศึกษานิสัยของเพื่อนแต่ละคน เพื่อนแต่ละคนต่างนิสัยไม่เหมือนกัน บางคน ดี ไม่ดี เกรียน เกเร ขี้ยา ขี้เหล้า แต่พวกเราไปด้วยกันได้ เรียนก็คือเรียนเล่นก็คือเล่นไปด้วยกัน ตามประสาของวัยรุ่นตอนต้น สนุกสนาน จนลืมการเรียนไปด้วยบางครั้ง อิอิ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความสนิทก็เพิ่มมากขึ้น ความสนิทนี้เองแหละ ทำให้พวกเรา ไปไหนไปด้วยกัน สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน มีสุขก็ต้องสุขด้วยกัน ทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน มันบรรยายไม่หมดหรอกความรู้สึก มันมีมากกว่าที่เขียนนี้ ล้านเท่า เวลาแห่งความมสุขและสนุกของเราเริ่มไกล้หมดลงเรื่อย เมื่อวันสอบปลายภาคของม.3 เสร็จ ทุกคนเตรียมแยกย้ายกันไปตามหาความฝัน ของแต่ละคน ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่สั้นมากสำหรับพวกเรา สมุดเฟรนชิป ทุกคนเตรียมพกไว้ ให้เพื่อนได้บอกความในใจทั้งหมดที่อยู่มาด้วยกันตลอด3ปีอ่านดูที่พวกมันเขียนให้แล้วน้ำตาคลอเบ้าเลย ซึ้งมาก และก็ถึงวันปัจฉิมนิเทศ พวกเรานั่งกันเป็นกลุ่มเพื่อฟังคุณครูให้โอวาทกับลูกศิษย์ทุกคนและมีพิธีสู่ขวัญนักเรียนบรรยากาศตอนนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นพวกเราให้คุณครูผูกข้อต่อแขนให้และให้พรกิจกรรมดำเนินไปด้วยความสนุกจนถึงช่วงที่เดินออกจากซุ้มของโรงเรียนเท่านั้นแหละเสียงเพลง เพื่อน เราและนาย ดังขึ้น พวกเราได้ร้องเพลงร่วมกันและกอดคอกันไว้ บรรยากาศแห่งการจากลา มันเศ้ามาก ผมร้องไห้ แบบที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มีก่อนน้ำตาที่ไหลมันเป็นน้ำตาแหล่งการจากลาซึ่งผมไม่เคยเป็นมาก่อนเลยเพื่อนๆได้ให้สัญญากันไว้าจะไม่ลืมกันเป็นคำสุดท้ายที่มอบให้กันก่อนเดินออกจากซุ้มพร้อมเพลงมาร์ชโรงเรียน ม.ปลาย เป็นอีกครั้งที่โอกาศได้ศึกษาต่อที่โรงเรียนแห่งนี้และก็ได้พบกับเพื่อนที่บอกได้ว่าเจอกันครั้งแรกถึงสนิทกันเลยแหละต่างจากม.ต้นเลย เราได้ได้รู้จัก คุ้นเคยกันอย่างรวดเร็วความสนิทเพิ่มขึ้นทุกวัน ไปไหนไปด้วยกัน มึงดีกูดี มึงชั่วกูชั่ว มึงเกลียดกูกูเกลียดมึง แต่...พวกเราไม่ทิ้ง กันตอนนี้ผมอยู่ ม.6 นับเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในชีวิตม.ปลาย ในการสอบเข้ามหาลัย มันเหนื่อยนะแต่ก็สนุกดีกับชีวิต รู้ว่าชีวิตมันมีหลายรสชาติอาจเปลี่ยนแปลงได้เสมอ แต่คำว่าเพื่อนของผมนั้น มันไม่วันเปลี่ยนแปลงนับตั้งแต่ได้นับถือคนคนนั้นเป็นเพื่อน...
